Judino drvo

Judino drvo je listopadna vrsta koja pripada familijiCaesalpiniaceae (porodica mahunarki). Prirodno je rasprostranjena u južnoj Evropi i zapadnoj Aziji. Raste kao žbun ili nisko drvo visine do osam metara, krošnje okrugle, široke i do 10 metara. Listovi su krupni, srcolikog oblika, razvijaju se u maju, a opadaju kasno u novembru. Cvetovi su bez mirisa, ljubičastoružičasti, formiraju cvasti u obliku grozda. Neobično je to što cvetovi ne izbijaju samo iz tanjih grana, nego čak i iz debla, tako da se stiče utisak da čitavo stablo cveta, a listovi se pojavljuju tek naknadno. Navedena pojava se naziva kauliflorija. Biljka počinje cvetati tek u petoj godini života kada dostigne određenu zrelost. Plod je svetlosmeđa pljosnata mahuna koja sazreva u jesen i ostaje na stablu čitave zime.

Judino drvo je vrsta svetla i toplote, otporna na sušu, skromnih zahteva u odnosu na zemljište. Dekorativna vrsta, veoma često kod nas gajena po parkovima, pojedinačno i u grupama. Ovo drvo, osim u vrtovima, moguće je saditi i u posude kojima se mogu ukrasiti tarase i druge otvorene površine, a zanimljivo je da se može uzgajati i kao bonsai.

Spada među najstarija stabla na Zemlji jer su otkriveni njegovi fosilni ostaci stari i više od 100 miliona godina (živi fosil).

Judino drvo je, kako kaže legenda, dobilo ime po apostolu Judi koji se obesio o ovo drvo nakon što je izdao Isusa, jer se sa svojim činom nije mogao nositi. Legenda kaže da su cvetovi ovog stabla nekad bili beli, a onda su od stida pocrveneli.

U Španiji i Italiji judino drvo nazivaju stablo ljubavi zbog boje cvetova i srcolikog oblika listova.

Bio je simbol glavnog grada Vizantije Carigrada, gde je rastao na obalama Bosfora pod okriljem carske porodice. Naime, za careve Vizantijskog carstva bila je "rezervisana" crvenoljubičasta (purpurna) boja kakvu imaju i cvetovi judinog drveta. I danas je simbol grada Istanbula pod turskim nazivom Erguvan (Cercis siliquastrum). Postoji i beli varijetet ovog drveta.